ADEGA ENTREGA OS PREMIOS OSÍXENO E DIOXINA 2022

https://adega.gal/novas.php?id=1359&idioma=gl&sec=7

OSÍXENO 2023
Coa enorme satisfacción de sentirme acollida e considerada neste especial evento, nunha atmosfera tan ben oxixenada, ademais da miña total gratitude quérovos expresar que non veño recoller un premio para min, nin por méritos propios; veño pois coa misión de, con vós, celebrar e agradecer algo que nos atinxe como pobo.
Comezo polo moito que agradecer á miña tribo familiar da casa materna que aloumiñou a miña infancia con abondosas esencias de amor, valores e sabedoría, a tribo  veciñal  que acendeu o meu senso comunitario e o orgullo de muller aldeán, as incontables persoas achegadas que me deixaron e me deixan pegada inconfundible, e a interminable Rede tecida por comunidades, colectivos organizados, todo tipo de grupos, entidades e asociacións.
Con este exercicio de memoria éntrame a ambición de facer un feixe inmensurable que abrangue todo aquilo do que eu inspirei abundancia de oxíxeno para as miñas medras, para alimentar a urdime afectiva que conforma o meu ser. Ao mesmo tempo reactívase a miña perpetua gratitude por esa  sorte que eu tiven;  a sorte que emana  dunha crianza no colo agarimoso dun afortunado ambiente e da que  procede canto eu espalle pola vida.
Polo devandito, esta significada inxección de Oxíxeno só pode ter razón de ser para min se  inclúe o recoñecemento de todos e cada un dos fíos do tecido de ese meu urdido esencial, do que eu son unha sinxela e fráxil enfiada, sen máis consistencia que a que o propio tear me confire.
 Dende este bo senso da globalidade natural agroma o meu agradecemento primixenio e tamén a transferencia que fago dun recoñecemento ao conxunto social,  á cohesión comunitaria das diversas forzas, ás  sinerxías organizadas que, durante décadas, veño atopando na miña rodaxe. Dende esa intención pretendo proxectar, estender e derivar a grandura do Premio Oxixeno.
Resúltame imposible mencionar a tantas persoas e colectivos na morea de nomes aos que con gratitude quixera homenaxear. A modo de referencia limitareime a citar algúns do presente inmediato e algúns de tempos lonxevos.
Nesa orde do inmediato voume referir de entrada a Miguel R. Carnota, ao meu compañeiro de vida, dunha intensa andaina, durante 36 anos de plenitude e de loita.
Nunha cadea de elos vencellados nun bo senso citarei algúns como a Rede do Rural e á multitude de persoas e colectivos que nela se inclúen, destacando a entidades promotoras desta como  Nova Escola Galega, o equipo Chirlo Merlo, A C Roxín Roxal, Asociación Antonio Gandoy (antes Preescolar ca Casa), Que Quede Quen o Conte, Anpas Galegas, Asociación Socio-Pedagóxica Galega,  Fundación Uxío Novoneyra, Rede do Patrimonio, e, na actualidade, todas as plataformas contra a actual especulación eólica. Para poñer un brillante broche de ouro a esta relación teño que nomear á senlleira ADEGA.
Como agasallo para Adega traio un sinxelo pero sinalado presente, ateigado de memoria referida á incesante loita que no noso país, dende décadas atrás, se ven librando en defensa do rural galego. Trátase dun libro histórico da Mesa Galega de Educación no Rural, (Ed. do Castro, 2006) A EDUCACIÓN  NO RURAL EN GALIZA
Intento demostrar como moita da forza que eu recibín procede de historias e experiencias pioneiras recollidas neste libro, a maioría delas escasamente coñecidas e calquera delas moi recomendable para quen queira avanzar con referencias claras.
Foi neses contextos de loita onde, moitos docentes e outros profesionais debidamente asentados, tomamos conciencia de como se foi asfixiando a sabedoría natural nada na cultura popular galega, de como  perdemos a ocasión de asimilala durante a nosa infancia moita da xente que tivemos que desprazarnos da aldea para os urbanos ámbitos académicos. Foi nos bacharelatos a nas carreiras universitarias onde se exerceu un brutal afastamento das nosas raizames, de valores e saberes ancestrais sobre o respecto a nai terra e á saúde do planeta. Grande mágoa por canto, en detrimento dun pensamento humanizador,  sufrimos o asoballamento dunha instrución colonizadora.
Tamén fago a achega dun artigo que recolle un longo e histórico proceso,  que asinamos  F. Candia e máis eu, (publicado na Revista de Investigación da UdC, n 24, 2014) titulado: A LOITA POLA EDUCACIÓN NO RURAL GALEGO: UNHA TEIMA QUE NON ACOUGA. APUNTAMENTOS PARA UNHA HISTORIA DO PERÍODO 1975-20141. Ao traveso desta miña testemuña veredes de onde me ven un compromiso que manteño vivo. Unha grande influencia recibina da forza do traballo cooperativo experimentada coas mestras da montaña lucense e coas veciñanzas daquelas aldeas dende a unidade organizadas na defensa dos seu dereitos.
 
Vaia este recoñecemento por canto ADEGA defende e espalla. Unha infinidade de Oxíxeno aloumiñe moreas de montañas, mares e ríos, océanos salvaxes e continentes vivos.
Unha aperta osixenada con agarimo e gratitude para quen honrades este acto coa vosa presenza.
                                                      Alicia L. Pardo
  En Lugo a 15 de abril de 2023